16η Οκτωβρίου 2023

Ημερολόγιο από σημείο εκτοπισμού στη νότια Γάζα.

Η άλλη πλευρά του θανάτου, της καταστροφής και του φόβου.

Αποκοιμιέμαι στις τέσσερις και ξυπνάω ένα λεπτό αργότερα για να συνειδητοποιήσω ότι είναι περασμένες έξι. Πηγαίνω στον φούρνο, όπου ήδη βρίσκεται μια τεράστια ουρά ανθρώπων που περιμένουν στέκοντας και μετά από τρεισήμισι ώρες, περισσότερος χρόνος από αυτόν που κατάφερα να κοιμηθώ, έρχεται η σειρά μου. Μου λένε ότι δεν μπορώ να πάρω περισσότερο από ένα κομμάτι ψωμί. Προσπαθώ να τους εξηγήσω την κατάστασή μου αλλά ο φούρναρης δεν ακούει λέξη. Του λέω ότι είμαστε εκτοπισμένοι (από την περιοχή μας) και πως διαμένουμε σε μία οικογένεια εδώ, συνολικά είμαστε δεκαεφτά άτομα μεταξύ μας και παιδιά και πως δύο κομμάτια ψωμί πάλι δεν επαρκούν, τότε μου απαντάει πως πρέπει να πάω πίσω και να περιμένω πάλι στην ουρά αν θέλω να πάρω παραπάνω. Παίρνω το ψωμί που μου αναλογεί, μουρμουρίζω μια προσευχή και φεύγω. 

Φτάνω στο σπίτι μετά από διαδρομή μισής ώρας περπατήματος και όλοι μου λένε πως χρειάζονται νερό. Παίρνω ένα μπιτόνι, κατευθύνομαι προς το σταθμό φιλτραρίσματος νερού και παίρνω θέση σε μία σειρά αναμονής μεγαλύτερης από την τελευταία (αυτήν στον φούρνο). Τρεις ώρες μετά φτάνει η σειρά μου. Γυρίζω στο σπίτι μετά από μία μεγάλη μέρα και ανακοινώνουμε στα παιδιά ότι το μερίδιό τους είναι ένα ποτήρι νερό και να μην το σπαταλήσουν. Σωριάζω το κορμί μου στον καναπέ για να ξεκουραστώ λίγο όταν μου λένε ότι κοντεύει η ώρα του βραδινού οπότε χρειάζονται ψωμί και νερό από το supermarket οπότε και επιστρέφω πίσω στις ουρές αναμονής και στην αυξανόμενη ανυπαρξία των βασικών αγαθών για ανθρώπινη ζωή. 

Το βράδυ τους υπόσχομαι πως το επόμενο πρωί θα πάω πίσω στο σπίτι μας στην al-Shuja'iyya αλλά δέκα λεπτά αργότερα ανακατανέμουμε τον διαθέσιμο χώρο ώστε να εξοικονομήσουμε το μέγιστο δυνατό προκειμένου να μπορέσει να κοιμηθεί κάποιος ενήλικος ή παιδί -ακόμη και στο διάδρομο ή την είσοδο- και το πάτωμα του μικρού διαμερίσματος καλύπτεται από τριάντα σώματα. Σιγουρευόμαστε πως οι γυναίκες και τα παιδιά έχουν όλοι δωμάτιο ενώ οι υπόλοιποι διανεμόμαστε εκτός δωματίων. Δύο κοιμούνται στον καναπέ, δύο ξαγρυπνούν για την περίπτωση που συμβεί κάτι, o Θεός να μας προστατεύσει, προκειμένου να ξυπνήσουμε όλοι εγκαίρως, όχι πως αυτό κρίνεται απαραίτητο καθώς μετά από ένα τέταρτο με μισή ώρα ύπνου ξυπνάμε όλοι από τον εκκωφαντικό ήχο βαριών βομβαρδισμών και τα παιδιά κλαίνε μέχρι οι μητέρες τους να καταφέρουν να τα αποκοιμίσουν πάλι. Και συνεχίζεται κάπως έτσι μέχρι να χαράξει η μέρα και ο κύκλος να ξεκινήσει από την αρχή.

1η Νοεμβρίου 2023

Καλό απόγευμα κόσμε.

Οι συνδέσεις τηλεφώνου και διαδικτύου κόπηκαν εχθές το βράδυ, και ό,τι κάποτε θεωρούσα αδύνατο έγινε πραγματικότητα, ωστόσο κάτω από άλλες συνθήκες. Ο ταχυδρόμος δεν μπορεί να πραγματοποιήσει τις διαδρομές του εξαιτίας των βομβαρδισμών και των καταστροφών και σε κάθε περίπτωση οι εφημερίδες που κουβαλάει φέρουν τον ίδιο τίτλο κάθε μέρα. « Η Γάζα εξολοθρεύεται. Η ζωή δύει κάθε απόγευμα και δεν ανατέλλει ξανά το επόμενο πρωί ». Μάλλον η αυριανή έκδοση θα αναγράφει και νέα για τον θάνατό μου.

Αυτό περνούσε από το μυαλό μου τη στιγμή που διακόπηκαν οι τηλεπικοινωνίες και βρεθήκαμε αποκομμένοι από τον κόσμο, αποκομμένοι από εμάς τους ίδιους και αποκομμένοι από ότι συμβαίνει στους ανθρώπους μας. Οι βομβαρδισμοί έγιναν πιο έντονοι και ακουμπούσαμε τα χέρια μας πάνω στις καρδιές μας καθώς αυτό ήταν που φοβόμασταν -και ορίστε, πλησίαζε – θα πεθαίναμε μέσα στη σιωπή, χωρίς ο κόσμος να γνωρίζει τίποτα, σε βαθμό που δεν μπορούσαμε ούτε να αποθανατίσουμε τις τελευταίες μας στιγμές, ή να φωνάξουμε τις τελευταίες μας λέξεις. 

Ζω σε μία μικρή γειτονιά που ονομάζεται al-Shuja'iyya, η οποία βρίσκεται στην ανατολικότερη πλευρά της πόλης της Γάζας. Κάθε βράδυ ο ήχος από τις εκρήξεις είναι αδιάκοπος – εκρήξεις διαφόρων ειδών, ερχόμενες από διαφορετικές κατευθύνσεις- και σε κάθε έκρηξη που δονεί το σπίτι και τις καρδιές μας, αγκαλιάζουμε σφιχτά ο ένας τον άλλον, γνωρίζοντας την ίδια στιγμή πως θα υπάρξει μία έκρηξη που δεν θα ακούσουμε, καθώς θα μας έχει ήδη ανατινάξει. 

Γι’ αυτόν τον λόγο γράφω αυτή τη στιγμή: μπορεί να είναι το τελευταίο μου μήνυμα που θα καταφέρει να βγει στον ελεύθερο κόσμο και πετώντας με τα περιστέρια της ειρήνης θα καταφέρει να του πει πως αγαπάμε τη ζωή, ή έστω τη ζωή που κατορθώσαμε να ζήσουμε: Πίσω μας, στη Γάζα, όλοι οι δρόμοι έχουν αποκοπεί κι εμάς μας χωρίζει από τον θάνατο μία ανάρτηση στο twitter ή μια είδηση σε ένα έκτακτο δελτίο ειδήσεων.  

Εν πάση περιπτώσει, ξεκινώ.

Το όνομά μου είναι Noor Aldeen Hajjaj, είμαι Παλαιστίνιος συγγραφέας, είμαι είκοσι επτά χρονών και έχω πολλά όνειρα.

Δεν είμαι ένας αριθμός και δεν συναινώ στο να γίνει ο θάνατός μου μια περαστική είδηση. Δηλώνω επίσης, πως αγαπώ τη ζωή, την ευτυχία, την ελευθερία, τα παιδικά γέλια, τη θάλασσα, τον καφέ, τη συγγραφή, τη Fairouz, οτιδήποτε χαρούμενο – αν και όλα αυτά θα εξανεμιστούν από στιγμή σε στιγμή.

Ένα από τα όνειρά μου είναι να ταξιδέψουν τα βιβλία μου και τα συγγράματά μου σε όλον τον κόσμο, και η (συγγραφική μου) πένα να αποκτήσει φτερά που καμία απόρριψη λόγω ασφράγιστου διαβατηρίου ή βίζα δεν θα μπορέσει να τη συγκρατήσει.

Ένα ακόμη όνειρό μου είναι να αποκτήσω μία μικρή οικογένεια, έναν μικρούλη γιο που θα μου μοιάζει και θα το λέω ιστορίες για να αποκοιμηθεί καθώς τον νανουρίζω στα χέρια μου.

Το μεγαλύτερό μου όνειρο είναι πως η χώρα μου θα έχει ειρήνη, πως το χαμόγελο των παιδιών θα είναι λαμπρότερο και από τον ήλιο, πως θα φυτεύουμε λουλούδια σε κάθε σημείο που κάποτε έπεσε μια βόμβα, πως θα ζωγραφίσουμε την ελευθερία μας σε κάθε τοίχο που κάποτε καταστράφηκε. Ονειρεύομαι πως αυτός ο πόλεμος θα μας αφήσει εν τέλει όλους ήσυχους ώστε κάποια στιγμή να ζήσουμε κι εμείς τη δική μας ζωή.

Γάζα, Παλαιστίνη, 28/10/2023

2 Νοεμβρίου 2023

Σήμερα πήγα για έναν μικρό περίπατο τριγύρω στην πόλη -ή μάλλον σε ό,τι έχει απομείνει από αυτήν. 

Είδα πως τα χρώματά της έχουν ομογενοποιηθεί όλα σε ένα και μοναδικό χρώμα. Από πού προήλθε αυτό το γκρι, πως έχει αυτό το γκρι τη δύναμη να επιβληθεί σε όλα τα χρώματα που ξέρουμε, εκτός κι αν ήταν φορτωμένο με τόνους εκρηκτικών;

Περπάτησα ανάμεσα από τεράστια έκταση χαλασμάτων, βαδίζοντας προσεκτικά σαν να βρίσκομαι σε ναρκοπέδιο προκειμένου να αποφύγω κάθε σημείο όπου παιδιά είχαν σχεδιάσει όνειρα αντί για αναμνήσεις. 

Δεν φοβόμουν να αγγίξω τα φθαρμένα ηλεκτρικά καλώδια που κείτονταν στον δρόμο: ήταν απλά οι θηλιές των δήμιων, μάρτυρες της καταστροφής. 

Είδα βουνά από σωρούς τυλιγμένες σε σάβανα, φορτωμένες σε φορτηγά που τις μετέφεραν στον τελευταίο και πλέον μοναδικό ασφαλή τόπο στη γη.

Δεν υπάρχουν κηδευτικές τελετές, στις οποίες τους νεκρούς ( μάρτυρες) τους κουβαλάνε στους ώμους μέχρι το ησυχαστήριό τους, καθώς όλα τα μέλη των οικογενειών τους – μάρτυρες όπως αυτοί- τους συνοδεύουν στον τάφο.  

Ίσως η τελευταία επιθυμία που είχαν πριν τον βομβαρδισμό να ήταν η ίδια που έχουμε όλοι μας: αν είναι να πεθάνουμε, ας ήμαστε όλοι μαζί. Δεν θέλουμε να δώσουμε στο θάνατο την ευκαιρία να αφήσει κανέναν μόνο του, να θρηνεί για το υπόλοιπο της ζωής του για τη ζωή που οι υπόλοιποι θα έπρεπε να έχουν.

Πέρασα από ένα σχολείο που στεγάζει εκτοπισμένα παιδιά, και η καρδιά μου μάτωσε αντικρύζοντας πως η ανθρωπιά βιάζεται, πως οι βασικές ανάγκες εκμηδενίζονται καταλήγοντας να παζαρεύουμε για ένα γαλόνι νερό ή ένα παυσίπονο.

Άνθρωποι περπατάνε προς πάσα κατεύθυνση αναζητώντας ένα κομμάτι ψωμί, ή κάπου να φορτίσουν τις μπαταρίες για τον φακό που χρησιμοποιούν τη νύχτα, ή πόσιμο νερό, ή άλλα αναγκαία ήδη που πλέον δεν είναι διαθέσιμα.

Όλα αυτά κατά τη διάρκεια ενός σύντομου περιπάτου, όχι παραπάνω από τριάντα λεπτά, που με οδήγησε στους κοντινούς δρόμους. Τα περισσότερα σπίτια δεν κατάφεραν να γλιτώσουν από τις ρουκέτες που έπεσαν στις οροφές τους, ρίχνοντάς τα στη γη καταρρέοντας πάνω στους κατοίκους τους.

Θεέ μου, τι καταστροφή. Οι λέξεις και οι εικόνες δεν δυνατούν να την περιγράψουν ούτε στο ελάχιστο. Δεν αντέχουμε άλλο πια….

Είμαστε τόσο κουρασμένοι. Σε παρακαλώ Θεέ μου, ας τελειώνει αυτό το συντομότερο δυνατό.

Ο Noor Aldeen Hajjaj σκοτώθηκε στις 2 Δεκεμβρίου 2023, όταν τα Ισραηλινά μαχητικά αεροπλάνα βομβάρδισαν και κατάστρεψαν πενήντα κτίσματα κατοικιών στην al-Shuja'iyya