19 Οκτωβρίου 2023, 9:19 π.μ.

Κάθε πρωί ξυπνάω και κοιτάω το ταβάνι. Αυτό δεν είναι το ταβάνι του σπιτιού μου, κι αυτά τα παράθυρα με απλωμένη μπουγάδα να κρέμεται, δεν είναι τα παράθυρά μου. Στα αριστερά και στα δεξιά μου, η οικογένεια μου. Κοιμόμαστε όλοι στη σειρά, ο ένας δίπλα στον άλλον. Μα ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι τριγύρω μας; Πώς μας έφερε ο κόσμος μαζί, να κοιμόμαστε στο ίδιο μέρος όταν δεν γνωριζόμασταν ούτε για δευτερόλεπτα…

Κάθε πρωί ξυπνάω με την ελπίδα ότι όλο αυτό είναι ένας εφιάλτης, ότι θα ανοίξω τα μάτια μου και θα είμαι στο δωμάτιο μου. Θα φωνάξω την κόρη μου Alia, να ζεστάνει το γάλα για να φτιάξω καφέ και να τον πιώ δίπλα στα φυτά μου, τα φυτά μου που μάλλον θα έχουν πεθάνει πια, μόνα στο σπίτι…

Κάθε πρωί νομίζω ότι όλες οι ειδήσεις είναι κι αυτές εφιάλτης κι ότι θα βρούμε ξανά όλους τους αγαπημένους μας που χάθηκαν να μας περιμένουν.. Θεέ μου, κάθε πρωί κοιτάω τη μέρα και την ημερομηνία για να σιγουρευτώ… Ο χρόνος σταμάτησε μέσα μου το πρωί της 7ης Οκτωβρίου και θα θελα να μην είχε περάσει μετά από εκείνη τη στιγμή… Θεέ μου, κάθε πρωί η πύλη της κόλασης ανοίγει μέσα μου… Θεέ μου, πονάει η καρδιά μου…

20 Οκτωβρίου 2023, 9:06 π.μ.

Καλημέρα σου, άθλιε κόσμε.

Είναι η 15η μέρα.

Ο πόνος στη μέση μου δε με έχει αφήσει σε ησυχία από εχθές… Κοιμάμαι σε ένα στρώμα που μοιράζομαι με τον γιο μου, χωρίς μαξιλάρι και με μια κουβέρτα που μοιράζομαι με άλλους δύο. Έτσι κάνουν όλες οι μανάδες εδώ. Μοιάζει σχεδόν πολυτέλεια, αν σκεφτείς ότι στο προηγούμενο σχολείο που βρήκαμε καταφύγιο κοιμόμασταν στο πάτωμα.. Ένα πάτωμα τόσο βρώμικο, με όλες τις αρρώστιες του κόσμου σε κάθε ένα απ’ τα πλακάκια του… Άνθρωποι να πατούν πάνω μου, να κοιτάω ψηλά και να βλέπω τα πόδια τους. Να ακούω κάποιους να απολογούνται κι άλλους να μη δίνουν στο σώμα μου, που κείτεται στο έδαφος, την παραμικρή σημασία. 

Η μέρα μας ξεκινά στις έξι το πρωί από το κλάμα μωρών. Μέχρι χθες υπήρχαν τρία: ο μικρότερος ο Salem, μόνο τριών εβδομάδων· η Karmel, ένα κοριτσάκι ούτε δύο μηνών· κι ο Kareem, που είναι έξι μηνών. Σήμερα το πρωί, ο Θεός μας ευλόγησε με ένα νέο μωρό, τον Nidal, που θα είναι ο γιος όλων των μανάδων στο καταφύγιο… Προσπαθούμε να δημιουργήσουμε έναν πιο ιδιωτικό χώρο για τη μητέρα με το μωρό της και τους περιμένουμε να φτάσουν, μέσα στον καταιγισμό πυρών και τις εναέριες επιδρομές.

25 Οκτωβρίου 2023, 9:05 π.μ.

Μου λείπει πολύ το σπίτι μου… ❤️❤️ 

29 Οκτωβρίου 2023, 9:19 π.μ.

Μετά την διακοπή των τηλεπικοινωνιών….

Δόξα τω Θεώ, είμαστε ζωντανοί. Χθες τα ρολόγια γύρισαν πίσω και ήταν η πρώτη μέρα της χειμερινής ώρας. 

Θα είχαμε χάσει την πρώτη ώρα δουλειάς και τα παιδιά μας θα μπερδεύονταν με το πρόγραμμα στο σχολείο, αλλά τίποτα απ’ όλα αυτά δεν έγινε. Έχουμε χάσει μια ολόκληρη ζωή τις τελευταίες 21 μέρες… Το Ισραήλ δε γύρισε το ρολόι 60 λεπτά πίσω, το γύρισε πίσω τουλάχιστον μισό αιώνα. Κατέστρεψε την αγαπημένη μας χώρα. Σκότωσε τους αγαπημένους μας. Μας απέκοψε απ’ τον κόσμο, με τα συνεχή πυρά και τους έντονους βομβαρδισμούς… Μόλις χθες, τουλάχιστον 500 άνθρωποι έγιναν μάρτυρες.

1 Νοεμβρίου 2023, 10:09 π.μ.

Σήμερα η Alia μου είπε: « Μαμά, είναι δυνατόν το σπίτι μας να είναι ακόμα ζωντανό;»

Ναι, μα τω Θεώ, τόσο μας λείπει το σπίτι μας! Είμαστε μια πενταμελής οικογένεια: μιά μητέρα, ένας πατέρας, μια κόρη, ένας γιος, κι ένα σπίτι…

5 Νοεμβρίου 2023, 10:56 π.μ.

Κάθε φορά που διαβάζω για ανθρώπους που ξέρω και χάθηκαν ή βλέπω εικόνες ανθρώπων που θρηνούν τους αγαπημένους τους, εικόνες πτωμάτων και παιδιών, εικόνες καταστροφής, νιώθω ζαλάδα. Ζαλίζομαι λες και πέφτω από τον εκατομμυριοστό όροφο στο έδαφος. Αρχίζω να ιδρώνω και χάνω κυριολεκτικά την ανάσα μου. Μπορεί να μην έχουμε χρόνο να είμαστε λυπημένοι ή να κλάψουμε, αλλά τα σώματά μας αντιδρούν με πολύπλοκο και μπερδεμένο τρόπο… Προσπαθούμε ακόμα να ζήσουμε και να αντισταθούμε απέναντι σε κάθε ήττα κι απώλεια μέσα σε αυτή την τρομακτική κατάσταση, αλλά μέχρι πότε θα καταφέρνουμε να αντέχουμε; Δε ξέρω, πραγματικά δε ξέρω… Θεέ μου, σώσε μας.

5 Νοεμβρίου 2023, 5:27 μ.μ.

Ήταν η συνηθισμένη ώρα που πήγαινα σπίτι μετά τη δουλειά και, όπως συνήθως, ο Salem με πήγαινε σπίτι. Πλησιάζαμε εκεί που μένουμε προσωρινά ως εκτοπισμένοι, όταν, ξαφνικά, ο δρόμος εξαφανίστηκε μπροστά απ’ τα μάτια μας και μύρισε πυρίτιδα.  Την ώρα που ερχόντουσαν από πίσω μας τα ασθενοφόρα, άρχισα να φωνάζω στον Salem « Σταμάτα να οδηγείς, μπορεί να βομβαρδίσουν ξανά!». Ο Salem είχε το κουράγιο και άρχισε να οδηγεί ανάμεσα στα ασθενοφόρα λέγοντας μου «Τα παιδιά είναι εκεί, πρέπει να δούμε τα παιδιά.». 

Δε ξέρω αν ήταν δύο λεπτά ή περισσότερο μέχρι που είδα το κτίριο και του είπα «Ορίστε, το κτίριο είναι ακόμα εκεί, όλα καλά.». Με άφησε και συνέχισε να οδηγεί μαζί με τα ασθενοφόρα…Αυτό το συναίσθημα και αυτά τα δύο λεπτά ήταν σαν μια ολόκληρη ζωή. Χωρίς εκνευρισμό, χωρίς κατανόηση… Δόξα τω Θεώ. (Hamdullilah.)

7 Νοεμβρίου 2023, 11:25 π.μ.

Μου λείπει το σπίτι… Μου λείπει η Γάζα.. Κανείς δεν είναι καλύτερα απ’ τον άλλον…Ο αγαπημένος κι ο άγνωστος παρηγορούν ο ένας τον άλλον με λόγια υπομονής.. Και μερικές φορές, όταν είσαι απεγνωσμένος, έστω και μία λέξη μπορεί να κάνει τη διαφορά. Συνεχίστε να ρωτάτε ο ένας τον άλλον πώς είναι.. Η ζωή μας, οι συνθήκες, όλα άλλαξαν, μα ελπίζω ότι εμείς δε θα αλλάξουμε. Όλοι μας ζούμε τη χειρότερη εμπειρία της ζωής μας… Όλοι ξέρουμε ότι είναι δύσκολη στιγμή.. Τόσο δύσκολη, Θεέ μου. Μας ακούς;

8 Νοεμβρίου 2023, 12:05 μ.μ.

Την πρώτη φορά που ταξίδεψα -κι ήμουν αρκετά μεγάλη, όπως οι περισσότεροι από τη Γάζα που στερούνται αυτή τη χαρά- το ξενοδοχείο μύριζε ροδάκινα. Από τότε αρωμάτιζα το σπίτι μου με ροδάκινα και κάθε φορά έλεγα στον Salem: «Θεέ μου, είναι ακριβώς όπως η μυρωδιά του ταξιδιού». Τόσο πολύ, που κάθε φορά που αρωμάτιζα το σπίτι άρχισε να με πειράζει «Ξέρεις τί θα πει η μητέρα σου ε; Αχ, η μυρωδιά του ταξιδιού!»… Στο μέρος που έχουμε βρει καταφύγιο και δεδομένου το πόσοι άνθρωποι είναι μαζεμένοι εδώ, χρησιμοποιήσαμε ένα αρωματικό χώρου που έτυχε να μυρίζει ροδάκινο. Από εκείνη τη στιγμή, η μυρωδιά του ροδάκινου συνδέθηκε στη μνήμη με την τουαλέτα των προσφύγων….

Τα πιο απλά πράγματα που συνδέονται με τις χαρούμενες αναμνήσεις μας καταστρέφονται.. Ίσως φαντάζει περίεργο σε αυτούς που το διαβάζουν και δε βρίσκονται εδώ, αλλά οι καρδιές μας σπαράζουν από τις πιο μικρές και πιο απλές λεπτομέρειες.

11 Νοεμβρίου 2023, 8:25 μ.μ.

Δεν έκανα τίποτα σήμερα. Δεν δούλεψα. Βγήκα κι αγόρασα μερικά απλά πράγματα, φαγητό και υποκατάστατα. Το όλο πράγμα, να πάμε περπατώντας σε πέντε μαγαζιά για να πάρουμε μόνο λίγα απ’ αυτά που χρειαζόμαστε, πήρε τουλάχιστον μια ώρα. Τα μαγαζιά είναι εντελώς άδεια… Πέρασα τη μέρα μου λοιπόν σε αυτό το μέρος, αυτό το μέρος που ακόμα δε ξέρω πώς να το πω αλλά σίγουρα δε θα το πω «σπίτι μου»! Το σπίτι μου είναι στη Γάζα…

Πέρασα τη μέρα με το κινητό στο χέρι, κοιτώντας φωτογραφίες.. Κάποιες φορές γελάω κι άλλες νιώθω σαν η καρδιά μου να καίγεται.. Λέω συνεχώς « Θεέ μου, αν δεν υπήρχαν αυτές οι φωτογραφίες, θα νόμιζα πώς όλη μου η ζωή ήταν απλά ένα όνειρο». Λες και είναι μια προηγούμενη ζωή, χωρίς κανένα αποδεικτικό στοιχείο ότι πράγματι υπήρξε. Τηλεφωνώ στους φίλους μου και λέμε ανοησίες. Όλοι ξέρουμε ότι είναι δύσκολο να διαχειριστούμε αυτή την κατάσταση, όλοι θέλουμε να γυρίσουμε πίσω. Τους ρωτάω συνεχώς « Θα γυρίσουμε;». Κανείς μας δεν ξέρει κι η καλύτερη απάντηση που πήρα ήταν πως « η ιστορία της ζωής μας είναι μεγάλη, αλλά θα επιστρέψουμε».. Η μόνη μου έγνοια είναι το να γυρίσουμε. Βλέπω φωτογραφίες με το στρατό και τα τανκς σε μέρη όπως το Aljundi, to Albahr, to Alrimal, to Alsina’a… Δεν ξέρω πότε θα τελειώσει ο πόλεμος και πότε θα γυρίσουμε, αλλά ξέρω ότι αγαπώ το σπίτι μου και τη Γάζα. Το έλεγα παλιότερα κι οι άνθρωποι με κορόιδευαν. Κάθε φορά που ταξίδευα, περνούσα τα σύνορα με δάκρυα στα μάτια γιατί μου είχε λείψει. Και μου έλεγαν «είσαι τρελή; Τί σ’ αρέσει στη Γάζα; Καλύτερα να μετανταστεύσεις». Κι όμως, την αγαπώ τόσο πολύ που η καρδιά μου δε θα άντεχε.. Θα ήταν σα να λείπει ένα κομμάτι απ’ την ψυχή μου.

Μου λείπεις, σπίτι μου. Μου λείπεις, Γάζα. 💔

Η Nour, ο σύζυγος και τα δύο παιδιά τους, εγκατέλειψαν το σπίτι τους στην πόλη της Γάζας. Η Nour γράφει ακόμα από το μέρος που έχει βρει καταφύγιο.

——————

Σας προτρέπουμε να μοιραστείτε, να τυπώσετε και να διανείμετε τα κείμενα με κάθε δυνατό τρόπο, σε συμπαράσταση κι αλληλεγγύη με τον Παλαιστινιακό αγώνα για απελευθέρωση.